จ่ายเงินซื้อปืนเอง กว่าจะได้มันไม่ง่ายเลย

เจ้าหน้าที่ตำรวจ น่าจะเป็นหน่วยงานเดียวละมั้งครับ  ที่ต้องดิ้นรนควักเงินส่วนตัว ซื้ออาวุธปืนมาเพื่อใช้ในการปฏิบัติหน้าที่  รักษาความสงบเรียบร้อยให้กับพี่น้องประชาชน  กระบอกหนึ่งก็ไม่ใช่เงินจำนวนน้อย ๆ เพราะเกือบทั้งหมดไม่สามารถจ่ายเป็นเงินสดได้  หลาย ๆ คนเงินเดือนที่ได้ยังน้อยกว่าราคาอาวุธปืนในโครงการเสียอีก

     ตอนเริ่มโครงการก็ติดขัดในการนำเข้า กว่าจะปลอดภาษีต่าง ๆ ได้ก็ไม่ง่าย  ไหนจะปฏิวัติรัฐประหารอีก ทำให้กำหนดการรับอาวุธปืนต้องเลื่อนออกไปเป็นปี  และแม้ตัวโครงการจะดำเนินการมาจนถึงการส่งมอบอาวุธปืน  แต่อุปสรรคมันก็มีอย่างมากมาย ที่ทำให้ติดขัดไม่สามารถรับปืนมาใช้ในการทำงานได้ง่าย ๆ  โดยที่ได้รับการร้องเรียนจากพี่น้องตำรวจ อาทิ

• การขอใบอนุญาติมีและใช้อาวุธปืน หรือ ป.3  เพื่อนข้าราชการตำรวจ ต้องทำเรื่องไปยังอำเภอที่ภูมิลำเนาตั้งอยู่  ซึ่งมาตรฐานก็จะแตกต่างออกไป  อย่างที่รู้ ๆ กันว่าบางแห่ง มันต้องมีการ "หล่อลื่น" ไม่งั้นไม่เซ็น  ยิ่งขอกันมาก ๆ อย่างนี้ จะพลาดโอกาสงาม ๆ ไปได้อย่างไร   ทำให้เกิดการตั้งมาตรฐานประหลาด ๆ ในการขอใบ ป.3  เช่น ต้องผ่านการอบรมการใช้อาวุธปืน , ต้องทำประชาคมหมู่บ้าน - ตำบล , ตรวจประวัติต้องโทษ ฯลฯ  แม้ทางอธิบดีกรมการปกครองจะมีหนังสือขอความร่วมมือมาแล้วก็ตาม  / ส่วนมากไม่มีปัญหานะครับ อาจจะช้าบ้าง แต่ก็เข้าใจว่าเป็นการซื้อปืนที่เอามาใช้ในราชการ
• ขอไปรับอาวุธปืนที่ ตร.  เนื่องจากมีการซื้อกันเป็นหมื่นกระบอก  ไม่มีการจัดคิวการรับ หรือวางแผนในการแจกจ่าย  ทำให้พี่น้องตำรวจต้องไปรอเข้าคิวกันแต่เช้ามืด โดยเฉพาะพวกที่อยู่ไกล ๆ ต้องไปนอนรอกันก่อนเลยทีเดียว  พอไปถึงก็พบว่าสถานที่นั้นไม่สามารถรองรับเจ้าหน้าที่ตำรวจจำนวนมากได้  ไม่มีการทำบัตรคิว  จึงต้องเอารองเท้าเรียงต่อกัน เข้าคิว  ดูแล้วก็น่าสงสารเหมือนกันนะครับ  ตอนทำพิธีมอบจัดงานอย่างใหญ่โต 

     จริง ๆ ก็ไม่น่าจะต้องลำบากไปรับกันไกล ๆ ขนาดนั้น  ให้แต่ละจังหวัดโดยผู้บังคับการ จัดเจ้าหน้าที่ เป็นตัวแทนพร้อมบัญชี ลำดับการรับปืน  มารับไปเก็บไว้ที่ ภ.จว. แล้วแจกจ่ายตามมาตรฐานเดียวกับกองสรรพาวุธ ตร.  ไม่น่าจะยากนะครับ ว่ามั๊ย